این بارگاه شاه جهان پور حیدر است               نامش محمد است و ملقب به حیدر است

این گل که هست خاک مدارش نقاب روی           نور دو چشم شیر خدا و پیمبر است

این ماه خفته در کفن خاک، منخسف                با زینبین و با حسنین او برادر است

آه این شهید حضرت عباس را اخاست                بر دوستان چو مهر و به دشمن چو آذر است

بابش بود علی ولی دست کردگار                     لیلای نهشلیه به او نیک مادر است

آمد برای یاری دین اندر این زمین                     این غنچه کز سموم ستم زار و پرپر است

از خون یاوران همین سید جلیل                      خاک زمین پاک شهیدان معطر است

آنجاست قتلگاه سواران کوی دوست                    قربانگه و منای شهیدان اطهر است

در حلقه محاصره شامیان دون                        گشتند کشته آنکه ورا یار و یاور است

تنها چو ماند و یاور دیگر برش نماند                 در جنگل مدار روان شد که سنگر است

چون یافتند آن ثمر باغ مرتضی                       گفتند هان امان مدهیدش غضنفر است

از تیشه ی ستیزه شکستند قامتش                     نخلی که پروریده ساقی کوثر است

لعن خدا بر آنکه فکندش به خاک و خون             و آن یوسف دمشقی ملعون ابتر است

دستش بریده باد که ببرید شاخه ای                     کز خاندان شافع صحرای محشر است

بگذشت سالها و کسی یاد او نکرد                      این سیدی که کشته قوم ستمگر است

تا دید شیخ احمد قزوینی اش به خواب                   آمد بجست و یافت که این نسل صفدر است

پس ماتمی بکرد و بنا کرد بقعه ای                      بر سروری که سایه خورشید انور است

شد تربتش نگین درخشان این دیار                       در خطه کیار درخشنده گوهر است

آبادی مدار و بر و بوم دستگرد                          از فیض فضل و جود گل باغ حیدر است

ناصح کند غبار درت توتیای چشم                        ای سیدی که تربت تو مشک و انبر است

شاعر : ابراهیم ایزدی دستگردی